Na Chegada a Ourense da Primeira Locomotora

I

Velahí ven, velahí ven avantando 

comaros e corgas, e vales, e cerros. 

¡Vinde vela, mociños e mozas! 

¡Saludaina, rapaces e vellos!

Por onde ela pasa 

fecunda os terreos, 

espértanse os homes, 

frolecen os eidos.

Velahí ven, velahí ven tan houpada, 

tan milagrosiña, con paso tan meigo, 

que parece unha Nosa Señora, 

unha Nosa Señora de ferro.

Tras dela non veñen 

abades nin cregos; 

mais vén a fartura 

¡i a luz i o progreso!

II

Catedral, demagogo de pedra, 

dun pobo fanático erguida no medio,

repinica esas chocas campanas 

en sinal de alegría e contento.

Asocia esas voces 

ó són dos pandeiros, 

¡ás santas surrisas 

de terras e ceos!

E ti, río dos grandes destinos, 

que os himnos ensaias dos trunfos ibéricos, 

requeimáda-las fauces de sede 

ven o monstro a beber no teu seo.

Bon samaritano, 

dálle auga ó sedento; 

que a máquena é o Cristo 

dos tempos modernos.